Yaşanmış öyle şeyler var ki hayatın içinde; akılda kalan resimler, kokular, şarkılar, kahkahalar… 
Onları çıkarmak, tıpkı bir tablo gibi dondurmak ve tam karşısına asmak istiyor insan.Ne zaman kararsa yüreği, ne zaman solsa içinin renkleri yeniden can bulmak için. 
Mesela bir kırmızı ayakkabı hatırlıyorum çocukluk yıllarımda bayram için  alınan. Şöyle tokalı, azıcık topuklu, yürüdükçe tıkır tıkır ses çıkaran. Günlerce beraber uyumuştuk kendisiyle, öyle güzel öyle güzeldi ki.Bir  daha da  öyle güzel ayakkabım olmadı. 
Evimizin bahçesinde ki kayısı ağacı da resmedilip duvara asılası anıların baş rolüdür. Baharla beraber pembe çiçekleri açtığında benim de Çalıkuşu zamanlarım gelmiş demektir . En uç noktasına kadar tırmanır, kitabımı açar dünyayı unuturdum üzerinde. Ta ki yediğim kayısılar karnımı ağrıtana kadar. Sonra ki kayısılar hiç o tadı vermedi bir daha…
 Şu duvarda ilk tek başıma gittiğim okul gezisi asılı. Nereleri gezdim de öyle mutlu olmadım belki de. Kaybetmeyeyim diye çantama sıkı sıkı sarılışım, her fotoğrafta ki kocaman gülümsemem mutluluğun ta kendisi değil de ne..Hak etmedi mi böylesi bir değeri.
Büyük şehirdenn küçük bir şehre göçün verdiği kendine güven 
e ne demeli. İki kardeş hadi kaybolalım, bilmediğimiz sokakları, caddeleri gezelim diyip yine aynı anıtın önüne çıkmamız güven ve mutluluktu bizim için. 
Annemin henüz saçlarının ağarmadığı, kardeşlerimin küçük olduğu, babamın ise sağ olduğu ; telaşemizin çok ama  mutluluğumuzun bol olduğu o caaanım yıllar. 
“ Hanım gelirken ne lazım?” sorusu başlı başına mutlulukmuş. Yıllar yılları kovaladığında idrak ettim.
Örgülü saçlarımı, çilli yüzümü, kısa çoraplarımı ve o anları  bu bayram sabahı tablo yapıp astım yüreğime. 
Tüm gidenlerimizi sevgiyle andım, geride kalanların ellerini öpmek için  bekliyorum şu anda.
Varlıklarına şükrettiklerimle bir bayram sofrasında beraber olmak kocaman bir mutluluk tablosu  yüreğimde. 
Hepimizin bayramı kutlu olsun. 
Güzel anılarınız mutlu yarınlarınız eksilmesin hayatınızdan. 
Eksilmeden artacağımız  bayramlara
Meryemce♥️